Temren Şiiri - Güney Dönmez

temrenli bu sevda,
deşti göğsümü.
sırat köprüsünden geçmeden,
kara yemiş fidanına doymadan,
peyderpey,
öldürür beni.

yaslı rügarın silüeti,
mütemadi düşmüş gönlüme de,
bitablığımı hoş görün.

keşmekeş bu arya,
çetrefil bu dil,
ve,
doğaçlama bu şiir.

melankolik olamadım aşka,
temrenli bu sevda,
deşti göğsümü,
dehlizleriyle,
musalla taşında ömrüm.

bir yanda,
aforoz edilmiş gençliğim,
bir yanda
kansere savaş açan sevdiğim
hakeza duygularla,
bizar bu adam.

debdebeli de olsa,
beyeban bu dünya,
müptezel insanlara kanmış yarınlar,
bopstile hediye edilmiş yosmalar,
kendini hediye etmiş,
naçar,
zavallı,
ototrof kızlar.
kent içinde yeis rüzgarları estiren şirretler,
ve müstenit benim cefam,
ve bir yanda,
temrenli sevdam,
geçiyor ömrümün ortasından.

tağyir etmem kendimi,
hatta ne mutlu bana,
serzeniş etmeden,
taşıyabiliyorsam bu seviyi.

selam olsun benden,
sevda uğruna,
cemal burcunda,
tüten hayatlara.