Tempo Şiiri - Ahmet Volkan

Tren sesleriyle yürüdüm
Aşkın dar koridorlarlarında.
Unutulmuş bavullardan
Bir şahsiyet kurdum
Ve çakıllı peronlarda darbahçe hayalleri..
Ritmik serzenişler o zaman da cezbederdi
Tek düze raylarda.

Tempo-tempo pa-pa!
Tempo-tempo pa-pa!

Oysa biz aynı kompartımanın
Boynu bükük iki çocuğuyduk.
Sesimiz bitse ritmimiz eksilmezdi
41 nolu vagonda.
Dur yok durak yok.
Yurdumun express vagonlarında
Aşkımız kadar uzundu yolumuz.

Tempo-tempo pa-pa!
Tempo-tempo pa-pa!

Sesleri melodiye çevirmece oynar
Sonra da
Unutulmuş besteler yapardık
Rutubetli camlarda.
İstikamet aynı ama
Biletler farklıydı cüzdanımızda.
Sen lokomotifi dinliyordun
Ben müzisyen rayları.

Tempo-tempo pa-pa!
Tempo-tempo pa-pa!

Acıkınca
Katarlara yüklüyorduk derdimizi
Üzerini sımsıkı bağlıyorduk
Şeffaf ahengimizle.
Sen vagonlar arası kosarken
Ben yeni besteler yapiyordum sevgimize.

Tempo-tempo pa-pa!
Tempo-tempo pa-pa!

Sonra yine birleşiyordu sesimiz
Bando oluyorduk ve neşeli çalıyorduk.
Ayaklarımız davul sesi,
Trompet raylar,
Ve loko-mızıka!

Tempo-tempo pa-pa!
Tempo-tempo pa-pa!

Gucinni’yle bir akşam yemeği
Ardından Mozart’la
Eğlenceye koşuyorduk gecemizde.
Dağlarımız yeşil,
Ovalar sarı,
İstikamet aynı ama
Şehirler farklıydı gönlümüzde...

Tem po - tem po pa!
Tem po - tem po pa!

(Aralık 2004 - Viyana)