Temmuzda Bile Üşürmüş İnsan

Yüregimizdeki serseri boranlardan geriye sadece bir yıl kaldı,
Gözlerimizin girdabında son kez boğulduğumuz yerden geriye koca bir boşluk!
Avuçlarımızdaki hayat çizgimizin üzerine oturan kendi gülüşlerimizin bittigi yere dokunuyor zaman,
Asırlık acı yükü sırtladığımızın geçmişinden savrulan bu gündü biliyor musun? ...

Senin türkülenen gözlerine asılmıştı gün anımsa,
Benim şiirsel heyecanlarımın başbelası yanakların,
Aşıkcana güneşi kucaklamaktı kaldırımlarda yürürken sana bakmak,
Ki son bakışlarımın serseri duruşunu bırakmıştım sırtına!
Temmuzda bile üşürmüş insan, kan ter içinde
Tek başını yürüyen hüznün koluna takılmak bir Ekim'e kalmaz
Yıllar ne çabuk geçiyor benim bunu akılsız aklım almaz!

Gün batanda anladım ki doğmamışlığıydı aslolan,
Bulut olurdu saçların, gölgesinde taranırdı umut
Güleç memelerinle savrulan kışların korluğuna koşardım bir nefeste ben,
Tüm sevecenligini yeşertirdi yeryüzü, gökyüzü zaten sendin
Ay'ın katmerleşen gülümsemesine dokunuyorsun belki şimdi,
Yıldızların gece sefalarından misafirlik çalıntılarının yanına mı oturdun?
Bütün bir evrenin kalbini atardık anımsar mısın?
Temmuzda bile üşürmüş insan sırılsıklam
Yoksa sen şimdi uykuda mısın?

06.07.2007/Diyarbakır