Temmuz Yokuşu Şiiri - Yalçın Giray Kaya

Temmuz yokuşunun donmuş bir vaktinde uğurlanır hayat
alçak ivmeli adımların kalır geriye, kaldırımı soysuz yollarda
yorulur zaman, kaybolur nefesim, kokun içimden çekilir
boğulur, boğazımda biriken isyan kütleleri..

Bayatlamış bir umuda yataklık eder kahrımdan sızan dualar
mahşer gibi kapanır ellerim yüzüme, yüreğimde işgal yer düşlerim
sahipsiz sızılar okşar yanağımı, gözlerim acıları emzirirken
kalbimden kusar mahrem yaraların, en az senin kadar kendime dokunamam..

Uykunun zincirlerini boşar cinnet karanlığı
köşe başlarında yer tutar harcanmış suskuların
bir mucize adarım, puslanmış yarınımdan
ve yine ölümden kaçak yaşarım korkarak..

Sokağın gecesi son olur, son kez siyah olur gölgem
deli olur aklım, kristal bakışlarını uğurlarken
masum bir ölü çehresinde bulurum kendimi
gelir ve dururum, bittiğim yerin şahitsiz meydanında..
____

Dayanmaksa.., tüm duvarlar çözülür yemininden
direnmekse.., mum ateşinde kıvam bulur çareler..
____

Şimdi yağmur bırakır kendini, sonbaharın tanı ağarırken
bir yanı Galata, bir yanı Yeni Cami’dir küflü yalnızlığın
güvercinler havalanır boğazımdaki kör düğümden
paramparça olur sela makamında ağlayan rüzgâr..

Ve derinden çeker nefesini Marmara
ben.., çıplak ayak gözlerine yürürüm..