Temmuz Karanlığı Kulağına Fısıldarsa...

Sıradan bir Temmuz zifirisi
ne hatırlatır ki insana,
gökyüzüne baktığında
yalnızlık burcu şekillenir mi?

sonsuzluğa dalarsın
çaresizce,
dosta nameler dökülür kalbinden
hilalin kıvrımlarını çizerken

aydınlanır birden zihnin
zifiri boştur gördüğün,
ışığın sonsuzluğunu
yüzsüzce araklarsın yüreğine

sırdaş bellemişindir yıldızları
soğuk denizle dalgalanır anıların,
yıkımların erimiştir İstanbul'da
kalemin dansöz olmuştur elinde.

kozmos'un bütünlüğü kulaklarında çınlar her an
damarlarındaki kan üzülür taşamadığına
akar taşanlar kuru bir kağıtla
anladığın zaman olsun be dostum.

sihire inanmışındır artık
sızmışsındır sineye,
gözlerin fırça olmuştur
renklerini seçersin kubbeden
gökyüzünün Temmuz karanlığında...