Temizlikçi Kadın 2 Şiiri - Zeynep Doğan

Elif, gün bitiminde yorgun bir halde evden ayrılır. Hiç bu kadar yorulduğunu hatırlamamaktadır. Evin hanımı temizliği çok beğenmiştir. Onbeş gün sonrası için yeniden temizliğe gelmesi için sözleşmişlerdir. Cemal, Elif’in o günkü yövmiyesini ödemek için cüzdanından parasını çıkartır ve memnuniyetini de belirterek anlaştıkları miktardan daha fazla ödeme yapar. Elif, parayı alırken gözlerini Cemal’den ayıramaz. Parayı hiç saymadan cebine yerleştirir ve vedalaşarak ayrılır. İçinde ayrılmış olmanın verdiği hüzün, yorgunluğunu iyice artırmıştır. Nerdeyse ağlayacak gibi olur. Nefes almakta bir an zorlandığını hisseder. Boğazı yumruk gibi düğümlenmiştir. Bu durumu yaşayabileceğini hiç aklına getirmemişti. Kendini ayıpladı ama gözleri başka türlü ifade ediyordu duygularını. Kahverengi gözlerinden bir anda yaşlar indi. Yolda utancından ne yapacağını şaşırmıştı. Aceleyle otobüs durağına doğru yürüdü ve şehrin kalabalığında kayboldu.

Cemal de Elif’den farksızdı aslında. O da yatak odasında karyolaya uzanmış tavana bakıyordu. Elif’i düşünüyordu. Yaptığı bu fedakarlığın değerini ölçemiyordu. Bu fedekarlığa layık mıyım diye düşünmekten kendini alamıyordu. Ertesi gün Cemal, Elif’i telefonla arayarak konuşmak istedi ama ne diyeceğini bilemiyordu.

-Nasılsın Elif?

diyebildi, boğazı kurumuştu. Sesi zar, zor çıktı boğazından. Elif de sadece

-İyiyim, ya sen, her yerim ağrıyor, bugün hiçbir iş yapmadan evde dinleneceğim diye ilave etti.

Cemal, birkaç gün sonra Elif’in blog’una girerek yazdıklarını okumaya başladı. Daha önce de aynı sayfaları okumuştu. Bu defa okuduğu bir şiir yorumu kafasına takıldı. Tekrar tekrar okudu. Yorumun bir bölümünde ’böyle güzellikte sorulan kişi olmak isterdim
öylesine bir nasılsın değil bu’ diye yazıyordu. Elif, Cemalin şiirlerine yazdığı yorumların dışında, bir de bu kişinin şiirlerine yorum yazmıştı. Başka hiçbir şiir için yorum yazmamıştı. Bu kişiye yazdığı yorumlar da sadece dört şiir için yazılmıştı. Başka birilerinin şiirleri için de yorumlar yazılmış olsaydı bu kadar ilgisini çekmeyebilirdi. Kafasından bir türlü atamamıştı. Bundan önce de kafasına birşeyler takıldığında, mutlaka bir gün dayanamayıp söylemişti. Yine aynı sorunla karşı karşıyaydı. Yeni bir krizin eşiğinde olduğunu hissediyordu. Neden kabullenemiyordu acaba? Bu bir nevi kıskançlık mıydı? Sevgili bile değillerdi ama çok iyi iki dost olduklarına da şüphe yoktu. İnsan dostunu da kıskarmıydı? Ve Cemal Elif’e o korkunç soruyu sordu;

-Sayfandaki şu şiirle ilgili yorumunu silmeni istiyorum. Bana sadece evet ya da hayır şeklinde yanıt verirsen sevinirim.

-Ben şimdiye kadar hep baskı altında yaşadım. Babamın baskısı, ailemin baskısı, işyerinde aynı şeyler. Bir de senden gelecek baskıyı kabul edemem.

Bu kadardı yanıt ve kesindi. Aralarında başka hiçbir konuşma geçmedi. Birbirlerini online olarak görebiliyorlardı. Cemal, Elif’in sayfasını hemen hemen hergün kontrol ediyordu. Değişen birşey varmı diye bakıyordu ama boşunaydı. Daha önceki krizlerden hep güçlenerek çıkmışlardı. Sevgileri daha da artmıştı. Bu defa olmadı. Cemal çok acı çekti. Gururundan birşey söyleyemedi. Bazı geceler içki içmeye başlamıştı. Etrafındakilere kötü davranıyordu. Sanki huyu değişmişti. Sanki değil, çok değişmişti. On yıl aradan sonra yeniden sigara içmeye başlamıştı. Mutsuzluğu yetmiyormuş gibi etrafındaki dokunduğu her insana acı veriyordu. Çekilmez biri olmuştu. Bir akşam, soğuk bir gecede içmeye başlamıştı. Bir duvarın üzerinde oturuyordu. Votka şişesinin dibi gözükmek üzereydi. Oturduğu duvarın arkası 2 metreden fazla boşluktu. Yavaş yavaş dengesini kaybetmeye başlamıştı.

Cemal hastanede gözlerini iki gün sonra açmıştı yoğun bakımda. Ağır depresyon teşhisi kondu ilerleyen günlerde. Kimseyle konuşmuyordu. Boşluğa bakan gözlerinin feri gitmiş, bir deri, bir kemik kalmıştı. Bir gece otobüs terminalinde birilerinin kolundan çekiştirerek bindirdiği bir otobüsle meçhule doğru yol almaya başladı. Ve bir daha kendisinden hiç haber alınamadı.