Nihal'im Temizim Saf Salağım

Nihal'in Sırrı: Vuslatsız Aşk Risalesi

1. Fasıl: Faniye Sarılmanın Hüznü

Ey Nihal’im, sen de git.
Sevme beni artık,
Artık unut beni unut...
Hangi gönül unutmadı ki?
Kimlerin hayali düşmedi ki bu sırlı haneme (kalbe)?
“Sevgilim” dediğim her kim var ise,
nicesi kandırmadı mı bu ruhu?
Şu perişan gönlüm,
hangi aşığın gözyaşlarına batırılmadı ki?

Söyle Nihal’im,
kaç tane zalim (sır perdesi) bırakıp gitti beni ardında, hangisi kaçmadı?
Söyle,
kaç “ateş” (ilahi aşk imtihanı) savurdu beni köz ortasına, hangisinin alevi sarmadı?
Şu dağınık,
yanık kalbimi kimler hüzün hamuruyla yoğurmadı ki?

2. Fasıl: Asıl Vuslatın İşareti

Sen de git, ey Nihal’im, sevme, unut.
Lakin hangi sevgili unutulabildi ki?
Hepsinden bir iz kaldı ruhuma.

Artık sorma, ey Nihal’im, git.
Senden başkasına “sevgilim” demem artık.
İnanmam yalan söze (fani dünyanın aldatıcı vaatlerine), dinlemem hiçbir çağrıyı.
Çünkü gördüm ki bu aşk oyunu;
kimi yanılttı, kimi sarsıp geçti.
Hangi mâsivâ (sevgili) kandırmadı,
hangisi bırakıp gitmedi ki ardında bir sızı?
Sen de git, ey Nihal’im, sevme, unut.
Fakat kim unutulabildi ki?
Her biri bir ders, bir nişan oldu.

3. Fasıl: Tekilleşen Yakarış

İtiraf et, ey Nihal’im,
kaç perde (zalim) ardımda bırakıp kayboldu?
İtiraf et, kaç ateş sardı beni,
hangisinin dumanı gözlerimi yaşartmadı?
Şu imtihanla yoğrulmuş kalbimi,
kimler kederle terbiye etmedi ki?

Ve işte şimdi, ey Nihal’im, sen de git.
Sevme, unut.
Ta ki, hiçbir gölge,
Sen’den (Hakiki Mâşuk) gayrı kalmasın kalbimde.
Unutulmayan her “Nihal”, bir işaret,
Sana giden yolda bir menzildir.
Vuslat, hepsini unutabilmekte,
fakat onların gizli sırrını anlayabilmektedir.