Tembel ışıklar Şiiri - Ahmet Ayar

aydınlatıyordu odamızı o gün
guruptan kaçan
tembel güneşin ışıkları ...
gözlerinden sızan,
yolunu şaşırıp gözüme çarpan ışıklardı,
siluetin
oydu, sabah yuvayı terk eden…
ne sen biliyordun
ne de ben
gidişini,
bütün suç tembel güneşindi
yoksa,
sinesinden mi terk eder insan sevdiğini?
oydu, sabah yuvayı terk eden;
siluetindi
bütün suç tembel güneşindi
guruptan kaçan ışıklarındı, yolunu şaşıran

şimdi loş odalarda kaldı
yalnızlık,
odaların sensizliğinde
deli rüzgarlar dolaşıyor şimdi
kapı arkalarında
yüreğim sinemde
gönlüm sende kaldı

pazar yoluna baktım
pencereden; gelmedin,
hava karardı git gide …
sonra fark ettim
pazarın günü değilmiş,
perşembeyi bekledim
kumrular geldiler pencereme
tek tek
sonra gittiler.…