Temaşa Azabı Şiiri - Muhammet Bahadır Çetin

fırtınalı bir gün ve vakitlerden kerahat.
uyanır uyanmaz seni arıyorum duvarlarda
gerçeklik, etrafımdan yıldızlar gibi
kayıp giderken dönüp bakamıyorum
cinlerin kucağında daldığım uykular bile
unutturamıyor bana o gözleri
beyin zarımı çırpındıran şarkılardan ve
havanın dessaslığıyla gelen ezandan
kaçabildiğim an kağıtlara koşuyorum
ansızın ve yersiz gözyaşları geliyor mesela
bir şairin değil, içimdeki çocuğun gözyaşları
toyluğuna rağmen aşk diyarına
sultan olan bir çocuğun gözyaşları

sen ise yanmış güllerin küllerinde uyursun.
ey kâdir sıfatının, imanın ruha çakıldığı
çivide teşhir edilmesi için yaratılmış kişi
yaprakların arasından yıldızlarla çizilmiş
o ustanın en zarif eseridir yüzün
keşke "bak!" diyebilsem ey bütün çiçekleri
kıskandırmak için yaratılmış kişi
rüyalarımı sana da gösterebilsem
dördüncü boyutunda alemin
şarkı söyleyen meleklerin seslerini duyurabilsem
seni uyandırmasınlar diye kelebeklere
sessizce uçmayı öğretebilsem
ve kanatlarından doğan
bu fırtınaya karşı keşke
ben de uçabilsem