Temaşa Şiiri - Sema Kopuz Topçu

Başımı gökyüzüne kaldırdım bu gün,
Penceremden baktım da…
Kalın bir fırçayla resmedilmiş bulutlar vardı.
Tatlı tatlı
Güneşin ışıklarıyla cilveleşen…
O kadar parlak,
Öyle güzellerdi işte.

Düşündüm bir an;
Her an gözyaşlarını salıverecekmiş gibi duran
Bu mucizevi hâl,
Nasıl da güneşin ışıklarına yansıtmış
Özlemin rengini,
Nasıl da saklamış tüm kederini…
Bir çay içesim geldi efkârlı efkârlı,
Bunun üzerine iyi giderdi.
Yanında da
Gözbebeklerine yansıyan buruk bir gülümseme…

Güzel olan onca şey varken yaşamda,
Neden yürek bu kadar acımasız?
İç dünyamız neden karmaşık böyle?
Her şeyden nem kapar gibi hüzün,
Çöreklenir o minvalde gizliden gizliye…

Yaşamın beklemeye tahammülü var mı?
Ya da sevmenin son tahlilde?
Hayat renkli bir rüya,
Rüyada gördüklerimiz ne kadar kontrolümüzde?
Vedaları düşündüm sonra;
Her şeyin sonu olacağını bana hatırlatan ne varsa…
‘gelecek olan yakındır’ nidası
Yükseldi benliğimde ansızın…
‘ dünya bir ırmak, ırmağa düşen gölgemizdir’
Diyor Mevlana divanında…
Ben de gölgeyim biliyorum,
Güneş gidince kaybolacağım.
Belki tatlı bir tebessüm kalır geriye,
Beni hatırlatacak olan,
Diliyorum…
Benim siluetim de silinip gidecek,
Sisli bir sabaha uyanan
Kayıp şehrin sokaklarında…
Hoş bir seda bırakabilirsek,
Pamuk şeker tadında…
Hele pembe renkli de olursa ne âlâ.
Gerisi öte cihanda…