Telve Şiiri - Alper Ateşoğlu

Geç kalınmış gecenin sabahı,
içilen bir sigaranın dumanı,
bir yolun ne sonu ne başıyım.
Gitmem gerek şehrinden,
kayıp bir hazine misali,
bir filmin orta yerinden başlamak misali,
bütün bu yaşanmışlıkları bir bıçak gibi bölemeden,
gitmem gerek.
Belkide hayal olarak kalmalıyım aklında,
geçip giden kasırga gibi,
soyulmuş yılan derisi,
bir kahvenin telvesi gibi.
Bu onun masasında yazılan roman,
onun kaleminden çıkan düşler,
şarkıda söylediği gibi bu onun hikayesi,
beni boş ver.
Mutsuzluk içinde yaşattığın küçük mutlulukların var biliyorum,
sevmesen de alışkanlıkların var,
onun bedenine alışmış tırnakların,
onun sözlerine alışmış kulakların,
onun içtiği içkinin kokusu.
Belkide toparlayamamış olmanın rahatsızlığı var içinde.
Söylediğim gibi ait olmadığın yer senin cehennemindi,
belkide sen hiç bir zaman cennet istememiştin.
Şimdi bir kış başında,
kapkara hüzünlere boğarak kendimi, rutubetlenmiş gözlerimle
en sevdiğim romanı bitirme hüznüyle,
elimde bir sigara,
ruhumda senin hüzünlü gülümsemen, gidiyorum kendi yarattığım kardan evin erimeye mecbur duvarlarına.
Sen benim içimde başlayamadığım bir film, kavgada söyleyemediğim bir söz, ağlarken boğazıma takılan hıçkırıksın.
Bundan sonra yine seni, ilk yağan yağmurda, en sevdiğim yemekte, dinlediğim bir müzikte, gülümseyerek baktığın herşeyde tekrar tekrar bulup yaşayacağım

Zaman durdu, yine kanımızda bu zehir. Tamamlayamadan bütün sözlerimi
Elveda...