Telli ebem Şiiri - Hüseyin Seyfi

orak ve kılçık
saçında kızgın güneş

düşlerimi yoğurdum
bir akşam üstü;
bir tel tutup bakırdan
sardım
ağrıma koydum;

resimde övendire,
dövenin çiğnediği
yığın kısır başak.

toprağın öfkesi
yağmura.

avuçlarında kına
kucağında bir kulaç koşum
bedenin yürür güne
su ışır gözlerinde
dön,dön, dön
kehribar yüzlü kadın!

Cimri,yaslı hasat mevsimi,
desem ki,
Yağmurun harmanı deldiği vakit
tuz, gaz, tütün yokluğunda
Memili…

gülen ellerinde ürün;
bir tabak üzüm ezmesi
Sonbaharın çıplak çocuğu,
bir keten çuval
tekere vuran su
Gencaali

Sis sancısı ufuklar!
ulaşamam geçmişin rengine
bu yüzden
derbeder,
kah Akşamın soluğunda,
kah zifiri karanlıkta

Karnın aç,
bedenin yorgun,
pus düşer orağına
yaban otlarında ellerin
on iki baş ‘horanta ‘

kara tavuk

Ateşin yılanla dansı
Havva Ana

iki taş duvar arasında
kavrulan en yaşlı kızılcık
bir hane dolu yorgun insan,

“Nil ırmağının doğduğu
El kamer”
bildiğin o dua, bulgura dönerken buğday!

Kerpiçten dört duvar
çıranın ışığında,
geceler kalaylı,
ciğer sızısı filikli,
uyuşuk, üç eğri direk
Duvar duvara küskün
sönük bir Ocak Başı.

Dönüyor tavanda kırlangıçlar
yanaklarında dövme
gözlerin çakır,
leyleklerin gelme zamanı
dillerinde mani;
“leylek leylek lekirdek”

telli ebem
ve ben biteviye,

Seferberlik ve Çanakkale

al basar yüreğini,
dudaklarında serçenin ayak izi,
iki nal arasında çürümüş muska,

kurur dili damağı,
“A benim beynamaz oğlum”
bir damla su
dede,
Döndü Kadın Pınarı’ndan,

Geçmişin pası sıyrıldı beyin hücrelerimde
alın götürün beni
Telli ebemin düşlerinde yoğurun (Hüseyin Seyfi- Şiiri Özlüyorum,32.sayısından)