Tellallık yapardı gözleri

Her şey normaldi olağan seyrinde
Birden, bir sineğin cama çarpması gibi
Yokluğundan varlığını anlardı, sessiz ve sakin mecralarında
Can kırıkları birden yerlere saçılırdı, şangır şungur

Bir kartal gibi çöker tepesine, ıssız ve hızlı
Tellallık yapar şiirleri,duygularının
İlk gördüğü zaman evlendi onla içinde
Hâlbuki bir piyeste oynuyor hayalinde
Tek gerçeği o olduğu halde

Çekirgeyi yürütmeye zorlamak anlamsızdı
Koşulabilirken denizlerde...

Ölmeye cesaretin yoksa yaşamana gerek yok derdi
Kendini öldürse öbür dünyada kaç yıl yenir bilinmezdi
Ölmek pahasına, efsane olmak abesle iştigaldi

Seven sevdiğinin bir sözünden bin anlam çıkarırdı
Sevmeyen bin saçmalık, bir bakışı da öyle
Yalnız olmak içinde yalnız mı olmak gerekti, onunla da yalnızmış
Yalnızlığın adı başkalarında gördüğü özentiydi

O karlı günde izlemeye geldi sokağına
Zikzaklar çizdi ayak izi kendi evinin yolunu göstermesin diye
Korkaktı, yaralı bir hayvan gibi yapardı işte insanı sevgiliye özlem

Nokta ile virgüldüler
Her noktayı koyuşunda sevdiği, bir virgül atardı kendisi
Bazen parantez olur parantezi kapardı
Bazen de tırnak işareti...

Yaşamayan inanmıyor hiçbirşeye
Yaşadığı yer, belli ediyordu her insanı
Öğüt vermeye bayılıyor asıl ihtiyacı olan
Dinlenmiyor kendisinden bahsedilmeyen söz

Yağmuru bekleyen topraklar çokmuş
İçinde büyütmüşler her şeyi susuz
Otlardan mahsulde görülmez olurmuş

Koşarak yürürdü durmazdı duramazdı da
İki tekerlekli bisikletti, bir gün durduğunda devrildi
Kaldıran olmayınca mezarına defnedildi