Seyretmeyi seviyor, fakat doyamıyorum,
Belirli kanallardan, hiç ayrılamıyorum,
Biraz da kopuyorum, sosyalleşemiyorum,
Zamanım el vermiyor, Hakk’a gelemiyorum.
Aynen hakikat gibi, televizyon evlerde,
Derim ya büyük icat, daha da geliştirilse,
Her gün on altı saat, bu ruhumun içinde,
İsterim rüya gibi, her zaman seyredilse.
Olumsuz değerlerim, yargılarım oluşur,
Örflerim, adetlerim, tamamen yok olur,
Sosyal bağlarım biter, hayal gücüm son bulur,
Şiir yazamaz olur, ilhamım bile durur.
Televizyon oyalar, ibadet rafa kalkar,
İstesem terk edemem, bağımlısı olmuşum,
Kısırdöngüler azdır, iradem hep ayıklar,
Desteğim hep tamdır, uyanıncaya kadar.
Bakarım aynı rüya, sadece bir radyom var.
Zaten çok meşgulüm, sohbetler, ibadetler,
Mutlaka alacağım, mubahtır vermez zarar,
Peygamberden emir var, fitne değildir al der.
(1995)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 24.10.2011 20:53:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mehmet Tevfik Temiztürk](https://www.antoloji.com/i/siir/2011/10/24/televizyonu-severim-2.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!