Telefondaki Ses Şiiri - Hikmet Atiş

TELEFONDAKİ SES

Bir gün akşam saatleri yaklaşırken, işten çıkmış eve gelmiştim.
Tek başıma kalmış olduğum ev, iki odalı, küçük bir daireydi.
O günde baya yoğun bir çalışma yapmıştım. Yorgundum yemek
hazırlamaya dahı taketim kalmamış bir haldeydım. Kanepe nın
üzerine uzanarak, biraz dinlenmek istedim. Yarım saat kadar sonra
hava kararmaya başlamıştı. Uzandığım yerden kalkıp, odanın ışığını yaktım.
Tekrar bıraz daha dınlenmek ıstedım. O ara evin telefonu çalmaya başladı,
Telefonun ahızesını kaldırıp, alo diye ses verdim. Karşımdakinin konuşmaya
başlamasıyla, bir bayan olduğunu anladım.
Telefonda bana ılk sorduğu soru, nerde oturuyorsunuz? , oldu. Bende neden
oturduğum yeri soruyorsunuz siz kimsiniz? , dedim.
İşte bu çok önemli, verecek olduğunuz semt bana yakın düşerse size durumu
açıklayacağım. dedi. Merak ettim, Oturmuş olduğum semti açıkladım.
İşte aradığım semtı şımdi buldum, dedi ve ekledi, ben size çok yakın bir yerden
falan camıı nın 20 metre ilerisindeyim. Bu anlatacaklarım çok önemli, eminim
yardımcı olacaksınız.
Burda büyük bir çop kutusunun içinde, bir karton kutusunun içinde, terk edilmiş
bir bebek var. Ne olur bu bebeğe sahıp çıkın ve burdan kurtarın. Yoksa bu
bebeğe burda yazık olacak. dedi. Ve ardından ben daha hiç bir şey soramadan,
telefon kapandı.
Yanlız tek başımdaydım, ancak ne bahsına olursa olsun ki artık orda bir bebek
varsa şayet onu tarıf edilen yerden, almalıydım. Evden çıktım, adeta yorgunluğu
üstümden atmış, yürümeye başladım. Camıı yı geçtim, 20 metre kadar ileriye
vardığımı düşünerek, etrafıma bakındım. Az içerde iki tane boş bina vardı, o bınaların
arasında gözüm bir çop kabına takıldı gibi. oldu, o ıstıkamete doğru ilerlemeye
başladım. Sokak lambaları oraya bıraz uzak kaldığından, orası az aydınlanıyordu.
Ben oraya yaklaştıkça, bendeki heyecan artıyor, kalp atışlarım, adım attıkça ve
yaklaştıkça hızlanıyordu. Etrafıma bakındım kimsecikler yoktu. çöp kutusuna, tamamen
yaklaşmıştım, ancak bebek ağlaması falan yoktu. Bir ara acap bomba falan olmasın,
diye düşündüm. Fakat banada kimseyle işim olmadığından, bunları kafamdan attım.
evet çöp kutusunun yanındaydım. üst kapak yarım açık bırakılmış, ordan kapağı
aşağı ındırdım. kutunun içi karanlık denecek kadar gözükmüyördü.
Çakmağımla aydınlık edince bir baktımki. bir mukava kutusu, içinde bezlere sarılı bir
bebek.Yüzü açık gözleri kapalı, süt biberonu yana duşmuş bir şekilde. Ordan onu
kollarımın üzerine alarak, aydınlık olan yere gittim, elimi çocuğun anlına koydum,
baktım sımsıcak. ohh.. bır rahatladım yaşıyor diye. ondan sonra geldiğim yoldan,
eve doğru ilerlemeye başladım. Camıı nın yanına geldığımde orda bir ak sakallı,
bir amca bankta oturmuş, cemmaatın gelmesini bekliyor. selam verdim v.a.s dedi.
Gel evlat otur yukun var, dedi. Oturdum kollarım yorulmuştu zaten gündüz den.
Amca bu yuk değil bu bir bebek dedim. Eeee bu saatte neden böyle kolı içerisinde,
Bu saatte bebeğı taşıyon. Bak amca dedim, başıma gelenleri, amcaya anlattım.
Yanlız olup gurbette olduğumu, annem babam köyde olduğundan, baka bılme imkanım yok diye
amcaya anlattım. Bebeği amca benden aldı uyanmıştı. ağlamıyordu,da amca emziğini
ağzına koyacakken, bir yazılı mektup çıktı giydiklerinin, arasında bana uzattı sen oku
dedi ve okudum. Şoyle yazıyordu,...Ben bu çocuğun annesiyim. bu kız çocuğudur.
benim kızımdır. Ancak babası yok ben bu günahsız bebeğime, bu kadar günahla anne-
lik mertebesinde değilim. ALLAH beni affetsın. sızlerdende razı olsun. yazıyordu.
Amca bu bebeği bana bırak dedi. cemaatten birisi var ona verecem dedi. bende bebeği oracıkta
o amcaya bırakıp evimin yolunu tuttum.