Telefon Kulübesi Şiiri - İbrahim Zeyveli

Öyle zor ki uzakta yaşamak;
Sesine koşup kavuşamamak,
Zamanı paylaşamamak
Yalnızlığını yaşamak!

Odamdan çıkıp ilerliyorum
Dondurucu bir soğuk var havada;
Telefon Kulübesi beni bekliyormuş sanki!
Ben gitmesem küsecekmiş gibi;

Bir rüzgar esiyor benliğime
Yıldızlar yanıyor içimde;
Beklemek can sıkıntısı oldu artık
Kulübedeki ahize soğuk

Camları kırık bir kulübe
Numaralara basarken
Jetonun sesi kulağımda
Uzun uzun bekleyiş başladı şimdi.

Başka sesler çıkıyor ahizeden
Yine sen değilsin
Usulca kapatıyorum telefonu
Yine dönüyorum karanlık soğuma!

Olsun diyorum ;teselli veriyorum benliğime
Aynı güneş, aynı yıldızların altındayız.
Yağmur ıslatırken benliğimi,
Yıldızları seviyorum gözlerimle...