Telefon Kulubesi Şiiri - Cihan Özel

Kaç el kalmıştı uzanacak
Kaç göz kalmıştı sevgiyle bakacak
Çaresizlikle kıvrılıp bir kenarda bekliyorsun
Onca insanın içinde
Kendini yapayalnız hissediyorsun
Oysa seninde vardı umutların
Kurduğun hayaller içinde mutlulukların
Hep kaygılarını yaşadın
Hep kuytu köşelerde yalnızlığına bırakıldın
Her soğuk gecede sığındığın telefon kulübelerinde mi?
Aradın içini ısıtacak yüreği
Sana uzanacak elleri
İnsanların sana çizdiği resmimiydi
Kirli yüzündeki gözyaşı izleri
Seni kullanarak hayattan aldıkları kinleri miydi?
Sokaklara terk edişleri
Ne çok baktılar da sana sen hep başını eğdin
Yanına geldiklerinde kendini geri çektin
Sana hep acıyarak baktılar da
Hiçbir zaman acına bakmadılar
Kaç kere seni telefon kulübenden attılar
Seni oraya bile sığdıramadılar
Oysa mabet etmiştin telefon kulübesini kendine
Ben uyurken gelecek o ses diyordun
Kaç kişi hayalleri çaldı senin
Kaç kişi hayatını çaldı senin
Kaç kişi çocukluğunu aldı senin
Parklarda hiç salıncak sırası gelmedi sana
Kaç kişi önüne geçti
Kaç kişi nefesini kesti de
Sen yine sustun ve telefon kulübene gidip
Geceleri haykırdı ahizeye şikâyetini
Oradan mı duyurmak istedin tüm insanlara sesini
Senin bebeklerinle hep başkaları oynadı
Senin şekerlerini hep başkaları aldı
Bir tek sokaklar mı seni sardı
Bir tek telefon kulüben mi sana kucak açtı
Hadi kalk güneş doğuyor
Yine atacaklar seni buradan
Yine çalacaklar hayallerini sana sormadan
Gülümsüyorsun…!
Belli ki o ses geldi
Belli ki artık gözyaşını sildi
Çok sevdiğin telefon kulübesi
Seni tamamen içine çekti
Nasıl ödeyecekler senden çaldıkları hayatın bedelini
Nasıl ödeyecekler sormadan aldıkları hayallerinin diyetini
Ama bak nefret etmeyi beceremediğin insanlar
Senin için iki satır yazmışlar
Adı: MEÇHUL
Ölüm Sebebi: FAİLİ MEÇHUL