Telaşlı Serçeler Dal Uçlarını Severler

Ben gökyüzüne çıktığımda
Ay yarımdı yalnızca
Ansızın çalıp getirmiştim sana
Gözü gibi baktığı önündeki tek yıldızı
Sen, o an telaşlı bir serçeydin
Ansızın gelip konardın sınıftaki sıralara
Çocuklar en çok güneşi severdi okullarında

Ah..Bir de dizginleyebilseydim
Seni düşünmeyi bir günlüğüne
Yaşıtım olurdu bu gördüğün çığlıklı umutlar
Kaleme direnirdim belki de yalnızca
Çürümüşlüğüne de aldırmazdım dünyanın
Orkideli imgelerini büyütürdü
Bahçedeki o çocuklar

Günün ortasına sıkışıp kalan bir ilişkide
Anlarım ki herkes kendi sözcüklerini seviyor
Ve herkes kendi kozasında mutludur o anda
Hiçbir telaşlı serçe, tadında değildir zamanın
Ve yalnızca dal uçlarını severler iğdelerin

Oysa ben ne bir efsaneydim
Ne de, o Akdeniz’e uzanırdı ellerim
Oysa son çiçeğiydin benim için sen
Girdiğim o çocuklu bahçelerin
Yol öyküsünü çoktan arşınlamıştım
Bu serçe kanatlı başlangıçların

Dedin ki sıcak iklimlerin kentiyim ben
Yok güzelim, yok orada bana uzanacak bir deniz
Çoktan yitirmişim belki de körfezlerimi
Bir ihtimal, yine bana düşecek hüzün
Üşüyecek büyüttüğüm sevdalar
Belki de kalıcı bir selamla
Yine bana sığınacaktır o yalnızlıklar