Tekrar Ve Fark Şiiri - Habibe Merih Atalay

yazdı yine
yalnız da değildiler oysa
gördüler birbirlerini yine de
zamansız sürüklenişiydi sanki
kuruyan yaprakların
buluşmaları
oysa yalnız da değildiler

yine de...
yine

yazdı yeşil
çimenlerin ortasında yakıcıydı güneş
altında üşüten neydi yine de

anımsatıyordu
dolu dizgin koşan kızak köpeklerini
çığlığının açtığı bembeyaz b o ş l u ğ u
terliyordu ortasında dondurucu soğuğa rağmen
ama
yazdı yine de

herşeye
herşeye rağmen
uyandılar yine de
bitmemişti düştü yine de
yine de yalnızdılar oysa
yataklarındaydılar yine

yine de...

öğrenmişti mevsimleri artık düşünceleri

yaz kış
ilk bahar
son bahar
kar ar... yar
ne karar

vazgeçmediler
vazgeçemediler
vazgeçemeyecekler de

yine
yine de
yine

şiirin adı ufak bir taş parçasında kaldı
bir şeyin tadı kalmadığı yetmedi yine de...
devam etti durdu -tatsız tuzsuz kekremsi-
durmadan

artık fasit bir söylencesettiler buruk
tadı damakta