odam kül tablası kadar kül dolu
alnıma dokun bir çocuğun yükselen balonları gibi
şifa ellerinle naçiz yılgın vücudumu koru
seslerinle yak derimi
dalgınlığımı hiç say
çünkü hiçim ben,
hiçim en az beyin tomurcuklarında belki bir hiçi bile
temsil edemeyecek kadar
tesadüf merak edersin belki son kez
rüyalarımda bir günah gibi tekrar öl sen tekrar estağfurullah gibi
boş bir ormandayım
bir ağacın toprağındayım
meyvemi al ısır ve tekrar günahlarınla var et beni
ve ben on dokuz yaşında
karanlığın sonunun da sonunu görüyorum
ışık kirletiyor seni dumanlı gökyüzünde bir ağacın üstünde tekrar dal ol
ben geçip gideyim yanından öylece,
ve suların ay vakti göğsüne yaptığı baskı gibi kumun,
tekrar sağol
Kayıt Tarihi : 9.9.2024 16:27:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.