Tekrar Gelişin Şiiri - Mustafa Kemal Erd ...

tekrar gelişinle karabulutları dağılmaz gökyüzümün,
kenarda bıraktığım sadece şemsiye değildi benim...
denize düşmek için ne kadar kıyısına gelsem de iskelenin,
gözyaşlarımın kaybolması içindir sadece....
eşi benzeri görülmemiş labirentleri yok sevgilerimin,
elini attığın yerdeyim...
bir kara parçası gibi koptuğun anda ada olursun,
üzerinde palmiyen varsa şanslısındır,
yoksa kendi gölgene bile sığınmaya kalkarsın.....
tek taş yüzük takarak satın alınacak aşkların,
her yorganı eskiteceğini sananlardan değilim....
kalbimi parçalasan elinde görebileceğin hiç bir şey çıkmaz,
yorgan eskitecek aşkı bulmak istiyorsan,
üzerine çekmen yeterli....
dilin yazıyla ifade edilemediği zamanlardan kalmış kalbim,
duvarına çizdiğim resimleri bile göremiyorsun,
balıkta mektup gibidir,
her ikisinin de pulu vardır ama içinden başka şeyler çıkar....
arkamda kaldığın her dakika ıslanırsın,
ben denize ne diye geldim sanıyorsun?
haddimi aştım biliyorum kusura bakma sakın,
bu kadar sevilir mi be adam,
ne diye yüzük takmaya uğraşıyorsun durmayacak parmağa?
simgelerin yerlerini değiştireceğim ben,
kalbe giren ne varsa çıkarıp koyacağım kapı önüne,
masallardaki gibi,
sevgiyi atacağım bir kurbağanın kalbine....
elimde olmadan ilk kez görüyormuş gibi baktım sana,
evet ilk bu gerçekten nasıl göründüğünü hatırlıyorum,
şimdi baktığım gözlere anlam yükleyemiyorum...
ürperdi kalbim,
tutmaya çalıştım,
olmadı,heyecanını gizleyemedi o kadar giysinin içinde...
gidip gidip dönecek olan yolculukta olanlardır,
sana neden bilet vermediğimi anlayabiliyor musun?
meşalenin oynak alevleri gibi yaşanmaz sevdalar,
yükselip alçalmak;
sadece şerefsizlerin su yerine zehir bırakmasıdır hayata....
belirlenmiş süreden çok daha fazla kalınabilecek tek bölgedir AŞK...
vakit geçirmek için gazete okunacak mekan da değildir tabi...
derbeder olan sadece sakallarım değil,
güneşlere aç bir mevsimde,
zaferine ulaşmak için açtığın pencerede yitirdim seni....
zafere ulaşmak için kalpleri katledersen,
sadece kendi tahtına kral olabilirsin...
üzerinde duracağın tek yer kendi kalbin olur,
etrafındaki mızrak tutan ellere bakma sen,
parmağından yüzüğünü düşürdüğün anda,
birbirlerini vurmaya başlar onlar....
sevgi ya da aşk her neyse,
sahibini iyi tanır öncelikle,
kendini bilen yüzük yerine sevgisini takar parmağına,
parmağımın her zaman boş olması,
aşkımı hapsedemeyecek kadar çok sevdiğimdendir...
ayak seslerini tanıyor bu kulaklar,
geldiğini duyuyorum,
bıraktığım şemsiye senin içindi,
bir gün geri gelirsen,
dağılmaz bulutlarım biliyorum,
ben başımı çevirmeyeceğim,
sadece ıslanınca
parmağındakinin yere düşmesini istemiyorum...