Tekrar aşk dediğinde kalbim

bir rüyaya dalar gibi
uydurulmuş bir masaldan
yazılmış kahramanları silerek
avuçlayıp mezar başında toprakları
kimbilir kaç hayalin katiliydim ben
ve...
ağlayarak suçlarıma
usumu yoran
yolsuz yordamsız bu masalda
hadsiz bir serseriydim ben,
bir rüyaya dalar gibi uyandığım uykudan...

yüksek topuklarla basardım
caddelerin üzerindeki ruhlara
ruhumda taşıdığım huzursuzlukla
telaşla inerdim hayatın bodrum katına
alın kollarımdaki boşluğu diye bağırırdım orada
zira sarılmaktan yorgundum yokluğa
belki de henüz yaratılmamış biriydim ben...

kalkardı rehberliği küfürlerin
acıtan hayata; lüzumlu, lüzumsuz
diline yapışan sözcüklerin üzerinden,
bantlasan bir süre daha canım acımazdı belki
kabuk tutmamış yaralarımı
izi kalır mı sevmeyişlerinin, bilmem!
kabulü zor bir ayrılığın
yeniden küfre dönüşünü izleyemem...

şimdi ısırsa dilini, zaman,
aşk dediğinde kalbim,
yokluğunu anlatamayan, düşlerin varlığında...
soyunulası bir geceye inatla, ısrarla,
giyinmiş umutsuzluğun,
gardrobundan çıkmış eski püskü,
üzerine hiçte yakışmayan bu...

Bu gözyaşlarıyla süslü hatıraları
kim giyinecek bende başka sanıyorsun! ! !

05.04.2009