Tekne Şiiri - Zahir Nida Saki

Engin denizlerde olsam…
Bir tekne, bir ben, bir de o…
Açılsak sonsuza…
Her bir dalga bizi daha da güçlendirse…
Sıkı sıkı sarılsak dümenimize…
Bazen ben, bazen o…
Rotamız sonsuzluk olsa, sonsuzluk…
Bir teknem, bir ben, bir de sen…
Rüzgarımız var nasıl olsa, rüzgarımız! ...
Rüzgarımız dursa bazen, hiç esmese…
Bazen sen rüzgar olsan, bazen ben…
Ama hiç hiç durmasa teknemiz…
Hep yol alsak sonsuzluğa…
Bir teknemiz olsa, ben sen olsam; sen ben…
Bir an yorulduğumuzda engin dalgalardan,
Bir sen geç o dümene, bir ben…
Hırçın dalgalara dayanamayıp delik açılsa bile,
Yaralansa da teknemiz,
O deliğe bir sen yama ol, bir ben…
O yaraya bir sen mehlem ol, bir ben…
Bir tekne var, ne sen varsın, ne ben…
Rüzgarlar yalpalamış o tekneyi,
Dalgalar yıpratmış…
Kocaman bir delik var, ta derinde.
Ne sen yama olmuşsun, ne ben…
Yorulmuşuz denizin gelgitinden…
Ne sen dümene geçmişsin, ne ben…
Savrulmuş durmuş bir oraya, bir buraya…
Şimdi ise bir karaya oturmuş, yağmalanmayı bekliyor…
Ne sen varsın, ne de ben…