Geceyi gündüze katan,
Gözleri dolup taşıran,
Şu soğuk odada cayır cayır yakan,
Ah be sevdiğim, uyutmuyor sevdan...
Ateşe benzetiyorum seni,
Yakıyorum beni, benliği,
Alev ettim gözlerini,
Ben yaktım beni,
İnsan bunu kendine eder mi?
Her şeyim oldurdum seni,
Aç, susuz, çıplak bıraktım beni.
Kalbimi sen eyledim,
Ne zavallıyım sensiz,
Gitme hiç bir yere bensiz,
sevgin işledi sessiz sessiz,
Olmaz artık bu yürek sensiz...
Aklıma düşersin yerli yersiz,
Nasıl kızarım sana sevgili,
Umut bile yokken sevdim seni.
Korkaklıktı belki,
Haykıramadım seni sevdiğimi,
Sırdaşım ettim Rabbimi,
Hep ona anlattım seni.
Seviyordu gönül,
Zaman durmuşçasına,
Zamana dur diyebilmişti,
Bir göz yaşları akıyordu, durmuş zamanda,
Gözleri onun gözlerinde durdurmuşken zamanı,
Bir göz yaşları akıyordu...
Mum eriyip sönmeye yüz tuttuğunda,
Karanlığı yıkıp gel hadi.
Ay yüzünü geceme ışık edip,
Gözümü alırcasına gel hadi,
Cemre düşen toprağa,
Renk katarcasına gel hadi.
İnsan yüzünü bile unuttuğu birine,
Bu kadar bağlanır mı; delice,
Bakışının bile çarpmadığı gözlere,
Kapılır mı körü körüne...
Sevgi bu yön verilmiyor istikametine,
Bakışların çarpar önce,
Düşünmezsin kim diye,
Gözlerin arar her yerde,
Tohum düşmüştür kalbine...
Yoktur yanında bedeni,
Gerçek aşkı bulunca insan,
Bırakmaz onu yüreğinden bir an.
Aşkı tadınca bir kez yürek,
Razı gelmez, gündelik sevgilere ürkek.
Gönlü güzel sevdiğim.
Bakmadın bir kez yüzüme.
Hep kalbimde beslediğim.
Söyle yar benim suçum ne.
Aşkın götürse ölüme.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!