Tekil Kalamayan Şahsın Şiiri

Mevsime küskün kalan şahsa
Hattı zatında keyfi uygulamalar görünmüş
Belki neticesi olmayan bir sonsuzluk alametidir bu
Gürültüsü cızırtılı sabahsızlık içinde kaybolan zafer nidalarıyla
Ya da yalnızlık denen mel’un zat- ı şahaneleriyle…
Aşk yine kaybetmektir deseler, inanmam
Kaybetmek bir nevi küskünlüktür.
Yoksa lüzumsuz savaş çıkarırım aramızda
Sen yine gel, çocukluğum…
Ankara için yolun sonu
Ya da yolun başıdır mevsimi kış olan iç şehrin
İyice sınırlara attı kendisini
Yorgunluk belirtisiyle kimliğini mahalle aralarına bırakan şahıs…
Tutsaklık içinde görür,
Ulvi bir bakış açısı derler buna,
Kayıp kentlerin arasında yok olup gitse
Ki mümkündür;
Ankara kadar bir başkent kalır kendisine…
Bilir kendini saflık derecesindeki şahıs;
Meşhur söylemlerin odağında provasız çıkar sahnesine…
Kelimelere küskünlük,
Şahsen nida atardı şahıs…
Istırap şahsiyeti kondururdu yaşadıklarına
Ne de olsa tekilin önünde birden çok şahsı barındırır kendi kimliğinde
Oysa bir şahıs etmezdi toplamı,
Yaşadıklarının…