Tekerlek Şiiri - İsmet Can

Ormanın kutsiyetine inanırdı; Bukara
Ağaçları oyardı; durmadan
Büyüsünü bozardı; büyücünün
Kendi verirdi kararını, kimseye sormadan

Güzel resimleri, ağaçlara çizdi
Yetenekleri, içinden gelen bir gizdi
Yapraklardan taçlar yaptı
Sevgilisi Eşna'nın saçlarına dizdi

Kabilenin en akıllı bireylerinden biriydi
En yürekli savaşçıların da eriydi
Severdi; düşünce gücünü kullanmayı
Gelişigüzel yaşantıdan beriydi

Zorda olsa kesti; ormanda bir sekoya
Çıplak bıraktı ağacı, kabuğunu soya soya
Haftalar süren ilkel bir çalışmayla
Yuvarlak bir tekerlek çıkardı: ortaya

Bütün kabile toplandı; etrafına merakla
Bu ne olabilirdi ki; acaba
Ne işe yaradığını bilen yoktu
Herkes saçmalıkla karşıladı; Bukara'nın icadını

Kabilenin ona deli demesi, artık çok doğaldı
Tekerleklerin sayısı giderek çoğaldı
Koca köyde şimdi, yalnız başına kalmıştı
Ve bir gün kabileyi, yağmurdan sel almıştı

Kulakları sağır ediyordu; sağanaktan uğultu
İleri gelen birçok ekabir, suda boğuldu
Yuvarladı Bukara, tekerlekleri suyun içine
Herkes onlara binerek, afetten kurtuldu

Düşmandı onlara, aşağı köydeki kabile
Maraz çıkarıyordu; durmadan ha bire
Yuvarladı tekerlekleri, Bukara yeniden
Teslim olundu; düşmanlık gömüldü tarihe

Anlaşıldı tekerleğin faydası, kıymete bindi
Ağaçtan evler yaptı kabile, mağaradan indi
Reformun temeli atıldı; ilkel yaşamda
Ve tekerleğin yardımıyla, araba icat edildi