Tekben çiçeği Şiiri - Evren Dalgıç

gecenin rengi olmaz
ve demlenen hayal kırıklıklarında;
bir parça gözyaşı,
yitik yangınlarda hasretinle birleşir.
Şimdi masamdaki boşluğu,
hasrete bulanık bir gönül
ve kolu kanadı kırık bir düş kaplar.

Bilmem ki gelmeyeli ne kadar oldu,
ne kadar oldu göçeli kuşlar.
Şiirlere sitemi yazalı
ve sabaha gece bakışları;
bilmem ki ne kadar oldu.
Kabuslara pes eden biriyim,
ellerimi kelepçeledim sensizliğe.
Çaresiz bir yorgunluğun;
umutsuz bekleyişlerinde,
hala dönmeni bekleyen
bir umutsuz şiirin mısralarındayım.

Ayaklarını atarken bir derin uçuruma,
boyalı caddelerde ilerlerken
ve bir umut deyipte ellerine
'Tekben Çiçeği'ni alırken,
soldurdun mu onu beton kaldırımlarda?
'Döneceğim' deyipte açtığın güneşlerde
battı mı artık bir parça ışık?
Tertemiz umuduna kalleş bir mermi
ve diyar diyar bakışlarında ufuğa,
karanlık bir sızı mı değdirdin?

Senelerin ziyana doğması,
günlüğe yazılması her hayalin.
Her doğan güneşte,
her özlemin yeniden dirilişi
ve utanmaz yıldızlarda
tutmayan dileklerin bestesi bekler;
evimde seni.
Nefes alışlarımda,
dayanmaya güçsüz bir kuvvetsin sen.
İsteyipte atamadığım,
atmayıpta tutamadığım bir çiçek
ve üzerine toz konduramadığım
senimsin benim.

Beklemek;
bir ömür geleceğini
ve derinden açılan yaralarıma,
hafifçe gözlerini değdirişini
umut etmek..
Acılara geleceğin için katlanan
ve geleceğine;
hiç umudu olmayan bir benin;
çaresizliği kadar sevdim seni.

Bu gecenin karanlıklarında,
istersen bir güneş doğurabilirsin.
Hiç umudu olmayan bana,
hayatı bağışlayabilirsin.
Yazdığım şiirler seni bekler,
birbirine eklediğim sızılarda,
birgün döneceğini bekleyen bir yara,
hala yollarını gözler.

Hadi dön artık kara busem,
düşlerim bekler,
yollarım bekler
ve gözlerim bekler geleceğini.
Sızlasa da yüreğim,
son nefesimde de olsam,
penceremden baktığımda geldiğini görsem,
yine de affederim seni,
yine de coşarım durgunluğunda..