Tekamül Şiiri - Elif Turgay Altun 2

Bir baktım yanında
Yaşayakalmışım
Gündüzün bir vakti omzunda
Uyuyakalmışım
İlk defa dünyayı unutadalmışım
Her yer olmuş bana mavi kır çiçeği.
Bitmeyen bir savaş varmış dünyada
Mezarları kazıp yermiş cellatlar
Korku saçarmış çocukların gözleri,
Gülsünler diye süt dağıtmışım.
Kan akarmış sokaklarında
İyilerin pamuk elleriyle
Sağaltmışım.
İnat bunun için ve umut.

Ve herşey yalan kokmuş
Susup kalmışım.
Bekleyin çocuklar
Biz çoktan unuttuk sizi.
Hatalarımıza bahane
Kendi çocukluğumuz
Aslında herkes
Kendi derdine düşmüş
Öyle yalnız ki
Herkes sanki ilk yaratılmış
Baştan öğreniyor hayatta kalmayı
Ya acıyla ya bencil
Ama ikisi de yalnız.
Sonra tekrarı çekiliyor filmin
Çok tutmuş gibi.
Kimse beni atlayın da
Bir sonraki çekmesin demiyor
Ki aslında böyle arınılır belki de.