bir saç telinden yaratılabilirdim
saçlarımdan
ne çok
“ben”...
hangi akrebin kalıntısıydı düşünce
nerde uyanırdı duygu
ahretlik yolculuklarda bin yıl
kendine çözülen bilmece:
'ben'
aheste çekildim kuyulardan
hırpalandım
taşlara çarpıldım
indim umutla
çıktım yorgun tutkulu
dolaşık kaldığım oldu çıkrıkta
suya kanadım
etimde tarifsiz bir acıyla
an gelir
bir yaratığın dişlerinde çıtırdar kemiklerim
kanırtır hançeri ruh
geviş getirir meydan okurcasına
soğuk dokunuşuyla
erittiği taşa dertlenir su
kuyudan yükselmeyi bilmez yalnızca
ip kırılır
tel doğurur
su ben
taş ben
emreder yazgı
“tek yol su kuyuda'
(17 Mayıs 2004)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 17.5.2004 23:26:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
insan kışkırtılmış bir sapan taşı..yönsüz,pusulasız..umarsız..
dip suları,kuyu gözünden aya bakıyor..bocurgatın yeniden inşa edilmesi gerekir belkide..
saçlarımdan, ne çok “ben”... 'Siyah olan sac telllerim aslimi,beyazi dertlerimi ve kizil olanlari sevgimi anlatir,her aynaya bakisimda beni bastan yaratir....
TÜM YORUMLAR (2)