Tek Yol Son Çare Şiiri - Dinmez Er

Gördüklerimin görünmeyen yüzü, şiir
Minnet borçluyum beni terk etmeyen kaleme
Mısralarıma hamile kalan, ışığı özleten gecelere
Okuyan gözlere, dizeleri dua gibi mırıldanan
Dilime, çatlayan dudaklarıma teşekkürlerimle!

Beş bin yaşındaki kentin sokaklarında büyüdüm ben
Tanrı vergisi güzelliklere imrenerek, kıskanarak baktım
İnsanca, hakça bir hayat, sevmek sevilmek istedim
Havaya, suya maviliklere hasret kaldım
Kör, sağır duygu fakiri duvarlar önünde
Tanrıya yalvardım, yakardım dilim döndüğünce
Dualar ettim, diz çöktüm secdeye vardım.
Tanrım bilsin, kızmasın kabul olmadı dualarım.

Dinmek bilmedi başım üstünde kopan fırtınalar
Bana yakışmayan, reva olmayan ne varsa yaşadım
Mecnun bir seyyahtım bakışlarının kızgın çöllerinde
Öyle alışmışım ki ikimizi yan yana görmeğe
Sen olmayınca bakamadım düşmandım aynalara
Yıllar yılı içimde büyüttüm acıtan sensizliği
Hep yağmurlarla gelirdi,
Gitme, geldiğin yağmurla kal derdim
Güneşin ilk ışıklarında kaçar gibi giderdi.
Beni benden alarak gittiğinde, o bende kalırdı
Ama o bunu bilemezdi!

Özgürlükleri çalınmış, aşk haramsa insanoğluna
Sağlam bir ip ister, bir de keskin bir bıçak,
Panzehiri olmayan içilecek tek yudumluk zehir
Aşka tutunamayanlar başka ne isteyebilir?
Tek yol, son çare, intihardır yaşamak.

Dinmez ER / Çeşme / 2014. 10. 05 /