Tek Taş Kalp Şiiri - Nurgül Ulu

Tek Taş Kalp

İnsan toprak, insan gözyaşıyla ıslanınca
Acı bataklık!

Her şeyi iyi yanından görmek için hazırlanan reçeteler,
Her şeyi iyi yanından görmeyi öğütleyen ruh emicileri,
bataklık çiçeklerinin güzelliğinden söz ederek,
hikayemin sonunda pahalı çiçekler ve iyi dilekler bırakıp gittiler.

Hayata not;
İyi niyetli görev insanları,
acıya ancak mesai saatleri kadar eşlik ederler.
Sessizlik!

Hikayemin sonunda dağınık umutlar;
birleşen, çoğalan, azalan, dağılan...
Hiç durmadan başka biçime giren bir bulutun gökyüzü yolculuğu gibi sevgili,
Uzanıp içimdeki bulutlara baksan,
Aşka benziyor.

Kendi rengine kör olana, gör diye seslendiğimde,
Sesin çarptığı sağır dağda, bu bulutluluk bir fırtınaya dönüyor.
Fırtınalardan, fırtına seçemeyen sevgili, Lodos sana hediyemdir.
O; sürdürülebilir bir rüzgar; suskunluktan fırtınaya,
fırtına kuşlarına,
son bakışların hüzünlü bataklığına,
aşkın yarattığı dağınık zihin kusmalarından
şizofrenik ten acılarına,

Zamana.
Zamanın biçimlerine, biçimsizliklerine...

Tüm bu sessizlik, tek bir sancının karşılığı,
Sana klişe vedalar veremem sevgilim,
Sana verebileceğim derinlerin bilgisi,
Taş ve kalp !

Nurgül Ulu