Ölümsüz Aşk Şiiri - Necip Zeybek

Dik başlı,haşin bir kıza benzerdi,
Yitirmeden gönlünü,
Bu kıyı şeridi.
Ot bitmez, keçi yürümezdi üstünde,
Her yer dağ, taştı...
Düştü bir derde,
Önce kalbi kırılıp taştı...
İnce hastalıktan eridi de eridi...
Ve yitirip arını,
İnci bir kolye gibi doladı,
Sevdiğinin boynuna.ince kollarını.
Dik başı, taş göğsü şimdi nerde?
Değişti inatçı cahil, adı da sahil oldu...

Dedikleri gibi değil.
Belasını bulmaz sadece eden,
Nasibini alır karşılıksız da seven.
Kabarır sebepsiz bir öfkeden,
Uğruna can verdiği derya deniz.
Tekmeler, tokatatlar,üstüne atlar...
Geçer dalgasını,
Kaldırmış bir kere elini,
Dinler mi mi hiç sabah yelini.
Yakomozlanmaz ki görsün ay ışığını...
Utanmaz döver de döver âşığını!

Mavi gözlü,
Hırçın sevgili uzakta,
Başka gönülleri fetihte şimdi.
Acı ve özlem büyütürmüş ki aşkı,
Bizim zavallı
Beli bükük,boynu ince,
Bekler gözü yolda gündüz gece.
Döner başı sevdadan.
Rüzgârın uğultusu döner de karşıki adadan,
Gemileri sırtlayan o güçlü adam,
Dönmez bir daha o sahile.
Ama ölmez hiç,
Çünkü hayal ve hile,
Çokçası da çiledir ölümsüz aşkların.