Tek Sen Değilsin Şiiri - İzzettin Akyapı

Bir salonda gördüm seni

Duvara asılan dışı çerçeveli

Protokolün şeref konuğuydun

Üstünde beyaz ceketin.

Tanıdık yapmacık gülüşler arasında

Birbirinin kuyusunu kazan halayların ortasında

Arzuyla, coşkuyla orda olman gerekirken

Mecburiyet dakikaları esaretinde

Zamanın geçmesini iple çeker gibiydin.

Sisli bir bakışın vardı;

Yılların güldüremeyen yorgunluğunu,

Acıların pişmanlığını, kimsenin görmediği

Berrak pınarların derinlerinde gizleyen.

Kimsenin paylaşmadığı, anlamaya cesaret edemediği

İçten içe kavrulan bir toprak gibi.

Oysa bahar gibisin, dışından bakana

Kır çiçekleri kadar hayat dolu

Mutlulukla oynayan, kelebekle kol kola

İçinde yaşadığın dünyayı tanımayana.

Tek sen değilsin, çocukça bir oyunun içine saklanan,

Özünden, diline kadar sahtecilikle mühürlenmiş

İnsanlardan kaçan, toprakla uğraşan.

O yüzden küstüğün lambaları yak.

Her şeyin en güzelini hak eden yüzüne bak.

Gizleme o güzel sarı saçlarını, fırlat at o pembe şapkanı

Saklama güzel gözlerini, çıkar o siyah gözlüklerini…

19.03.2013

İZZETTİN AKYAPI