Tek Rüzgar Yaşartsın Gözlerini

Bir gün sıcak evinden çıkıp da
Zegan köyüme varıp beni arar mısın?
Gözün rüzgardan yaşarmadan,
Suatankaya’yı geçip,
Meşelerime küsüp,
Toprağıma kızıp,
Dizlerini tutarak,
Bir metre kara batarak,
Ayakların ıslanarak,
Parmakların kıpırdamadan,
Yüreğin sızlamadan,
Sevdama yaslanarak,
Korkmadan…

Bir gün çıkagelir misin vicdanın sızlayıp?
Pişmanlık duyarak,
Belki acıyarak,
Ama kuşkulanmadan,
Saçını bile toplamadan,
Ne yaptığını boş verip, hesaplamadan…

Bir gün haber alıp da ben ölüyorken,
Tereddüt etmeyip,
Kendinle inatlaşarak,
Benden önce ölüme varmadan,
Son nefesime yetişir misin?
Nefesim yettiği kadar fısıldayacağım.
Son şiirimi ağlayıp da
Gözlerin rüzgardan yaşarmadan dinler misin?
Ve son mısramı bağıracağım.
Bir tek rüzgar yaşartsın gözlerini,
Söz verir misin?

Şair Zegan