Tek Perdelik Oyun Şiiri - Engin Sınmaz

Ne hayaller kurmuştum gelecek üstüne.
Geçmişi öyle kısa zamanda geride bırakmıştım ki.
Arkama baktığımda geçmiş yok oldu sanmıştım.
Halbuki içindeymişim gerçeğin ta içinde, ben yanılmışım.

Elimde bahçemin en narin meyvesi sevgilim.
Önümde içinden yıldızların aktığı suyum, çocuğum.
Her birine bekçi bildiğim ben vardım sanmışım.
Halbuki dışındaymışım bu tek perdelik oyunun yanılmışım.

Ben oyunlar oynarken bahçenin tam ortasında.
Sularıyla coşarken her adımım, ben yokum sanmışım.
Yüzüyormuşum da içinde boğuluyorum sanmışım.
Ben yaşamadan ölmüşüm, yaşadığımı sanıp yanılmışım

Sanadır sözüm ey yolunu yol bilmeyen garip yolcu.
Yürürken o yolda adımların incelsin, Suya deysin ayakların.
Çiçeklerin var koklamadan geçme, hayatının bahçesinde
Korkum var benim.Vakit geç olabilir senin için de.

Oyun oynanır biter, seyirciler terk eder meydanı.
Geriye yine baş başa oyuncular kalır.
Başlarken bitmez sandığımız bu tek perdelik oyun,
Bir gün gelir gerçekten bitiverir.