Tek perde Şiiri - Yılmaz Bektaş

Gözünün önüne gerilmiş bir perde
Oturmuşsun orada akşamdan yine
Düşün gündüz düşünde bir yerde
Rüyalarından bağımsız her gece
Doymuyorsun oynuyorsun gönlünle
Geleceğini sanıyorsun bir şekilde
Saklanılacak kalabalıkların nerede?
Hiç hazzetmediğin tenhalık bu yerde
Çay demleniyor ocakta kısık ateşte
Kana kana akarken zaman geçmişe
Sen ve diğer insanlar yan yana
Herkes kadar savunmasız ortada
Hiç bir sahteliğin olmadığı sınırda
Tamamen yapmacık tavırlarla
Kimileri birileriyle yanak yanağa
Aşıklar mı ki acaba bilemiyoruz
Kalpleri olduğunu düşünüyoruz
Ya duyguları ya beş duyuları
İyi görüyor mu gözleri ya kulakları
Duyuyorlar mı? Tatsız duruyorlar
Şaşkın bakmıyorlar gün batımına
Saygısızlık değil bu kayıtsızlık
Ya Güneş yarın tekrar batmazsa!
Sanki toplanmışlar tek perde ardına
Seslenilenler cevap vermiyor adına
Kalabalıklar gizli yalnızlıklardır ama
Görünmeden karışmışlarsa kalabalıklara
Kimse yoksa, biz o zaman varız tenhalarda...
Var olan yetmediğinde gözler hep yoku arar
Görülmez bakışları, arada seni de yoklar
Alışkanlıktan mı bu yan yana durmalar
Herkesin kalabalıkları ancak hayali kadar
O, kalabalıklarla sanki kendinden kaçar
Bir ip ucu değilse , niye bu kadar aşikar!
Bugün günlerden Pazartesi ilk iş günü
İşi gücü olanlar başka bir yerlerde
Kendilerine gereksiz işler çıkarmışlar
Ortalıkta yoklar; bir sen ben ve onlar
Bir kaç iyi kötü çirkin ama illaki de insan
Elde olanlar bunlar: hiç umulmayanlar!
Peki nerede kaldı bir türlü unutulmayanlar
Aslında hiç tanışılmadan, hatırda kalanlar?
Hatırları kalmasın elden gelen bu kadar
İşler yine böyle yürümüyordu bir zamanlar
Yarına kaldık, günü de boş geçti umutlar…

Yılmaz BEKTAŞ