Tek Mevsim Şiiri - Fikret Akay

Senle tek mevsimim var artık
Güz ve yaz el çekip gittiler
Kışın kendine hayrı yok
Kayboldu buralardan
Bi ilkbahar kaldı benle,
Ne ala!
Değişir artık her bi’şey
Çiçekle bezenir dünya ebedi
Güller, menekşeler, sarı zambaklar
Lavantalar, frezyalar, laleler
Ve sen bahara en yakışan
Ve sen yanıma en yaraşan
Sen kır papatya’m
Sen varsın

Ah kır papatya’m
İçim seni istiyor, gülüşünü istiyor
Ötelere gitme, kal yanımda
Nefesimiz bir beşikte büyüsün
Saçların parmaklarımda süzülsün
Yürüyeyim kenarında, kıyında
Düşersem dalınca hayaline
Elimden tut istiyor
Sarıl şu bedenime
İçinde küçücük kalp taşıyan
Koca gövdeme yaslan istiyor

Yüzüne değen gözler ne talihli
Adını söyleyen diller çocuktan şen
Kokunu içime çektiğimde papatya’m
İçimdeki zelzeleyi bi bilsen
Ah bi bilsen ne enkazlar şuramda
Öksüz kalbim kimsesini arıyor
En yakınım yağmur bulutları
Hani o sevdiğin yağmurları yüklenen
Köşede oturmuş beni dinliyor
Senden bahsediyorum
O şiir sanıyor

Seni saran ceket bile bahtiyar
Geçtiğin yollar,
Dökündüğün su, su içtiğin kap
Çiğnediğin lokma,
Ne bileyim gri çamur; bastığında ayağına yapışan
Ne yazık farkında değiller
Hesapsız üzerinde yürüyen börtü böcek,
Suladığın saksı,
Hatta duvarındaki sarmaşıklar
Sana olan hasretime ne çok benziyor
Büyürler, gündem güne
Kökü kurumaz bi türlü
Yüzsüz, arsız sarmaşıklar.