Tek Kişilik Savaş...

Ne halde olduğumu kimse bilmesin,
Ben bile kaçıyorum bu sorulardan;
Kendimden ve aynalardan...
Çok kez öldüm ben!
Ve bir cesede bakmak her gün,
Geçmişe dönmekten başka hiçbir halta yaramıyor.
Çayımı yudumluyorum
artık tek laf etmeyen dudaklarımla.
Bedenim yorgun, ruhum ise yasta.
Sadece izliyorum;
Etrafımda olup biten her şeyi.
Dünyanın ne kadar da boktan bir hale büründüğünü!
Gözyaşlarıma engel olamadım.
Gerçi hala gülenleriniz var bu halime,
Çünkü çoğu insan karşısındakinin düşüşüne gülüyor.
Ve ben artık bir kuyunun dibinde;
Hiçbir ses duyamıyorum.
Umurumda da değil zaten.
Kapattım duygularımı ve kırıntısı bile kalmadı.
Acıyınca küçülüyormuş insan.
Acıtınca da kıymete biniyor.
Ne garip değil mi?
Ama durum bundan ibaret işte!
Tersine bir dünya burası
Tek kişilik savaşlar ise benim tükenişim gibi sona eriyor.
Hiç kimseyi değiştiremediğini anlayıp,
Umutlarından vazgeçip,
Gözyaşlarını silip,
Kahpe bir gülüş yerleştirip dudaklarına;
Sen de tekmeler savuruyorsun etrafına.
Kimin canını yaktığın umurunda olmuyor.
Dedim ya;
Duygusuzluk insana iyi geliyor...

İntikam soğuk yenir ya hani,
Sıcakken indirdim mideme her şeyi.
Kırdım, döktüm,,incittim herkesi.
Dişe diş, göze göz yaşadım hayatı,
Taş atana gül atmadım bu kez.
Ne mi oldu?
Dedim ya çok kez öldüm ben.

Şimdi yalnızım...

Bana yalan söyleyen herkesi kandırdım.
Tüm bebekleri öldürdüm annelerinin karnında,
Tüm gülüşleri susturdum ruhumda,
Sevgi kıvılcımlarını hapsettim okyanuslara,
Kendimi son kez gerişim bu çarmıha
Ve vicdansızlık özgürlükse;
Özgürüm artık bende bu bedende!

Geri dönüşü olur mu hislerimin?
Kim bilir belki de hiç sevememiş,
Belki de hiç ölememişimdir..

Muhammed ELYILDIRIM