Tek kelime Şiiri - Mehmet Çoban

Bilgisayarımın başına otururken
Bir kelimenin peşine düşecektim ben
Sadece bir kelime, hemen herkesin bildiği
Anlayın işte, o tek kelime “sevgi”
Sonra ne çok dilime dolağımı düşündüm
Sadece ben mi, hemen herkesin dilinde olduğunu gördüm
İçimden bir ses icraat kardeş icraat dedi
Öyle lafla, hayalle, rüya ile olmuyor sevgi
Ne diyebilirdim ki
Doğruydu, hem de çok doğru
Nedense, sevgi icraata inmiyordu

Birbirine düşman nice insan var
Dillerinde barış, ellerinde silahlar
Geleceğiz, yakacağız diye naralar
Sevgiyle, barışla atılan nutuklar
Arkasından kin ve nefret kusmalar

Hani “temcit pilavı” diyorlar
Isıt ısıt getir önüne tavırlar

Temcit ile temdit sanki eş gibi
Uzadıkça uzayan yollar gibi
Sözlerin arkası bitmiyor hayat çilesi
Isınıyor geliyor karşıma sinirli
Sorunlar temdit ediliyor, hiç çözülmedi

Dün akşam yağmur yağarken
Islanmış hava, yer gök ruhumu açarken
Yağmur öncesi dolular kafama vururken
Gençlik yıllarım geldi aklıma biraz erken
Kırk yıl öncesinde konuşulan ne ise
“Az gittik, uz gittik, bir arpa boyu işte”
Değişmiyor sevgiyle başlayan yalanlar
Sevgi sözünün arkasından kan kusanlar
Değişmedi değişmeyecek tabu gibi
Böyle giderse “görünmeyecek işin gerçeği”
Belki de gerçek, bencillikten başka değildir
Aslında insanları bir araya getirecek bellidir
Ama kimse yanaşmak istemiyor acep nedendir?

Geçenlerde bir sunum dinledim
Baştan sonra hayret ettim
İnsanın özgürlüğü adına söylenenler
İnançla işte ben buyum demeler
Değişik bir noktaya götürüyor insanlığı
Ve insan bir tür anlayamıyor olanları

Günümüz bencil ve çıkarcı insanı
Hep istiyor, kendisi vermek istemiyor olanı

Kul Tanrı’dan istiyor ama
Diyor Tanrı’ya, karışma dünya hayatıma

Vatandaş devletten istiyor ama
Diyor, devlet almasın benden versin sürekli bana

Çocuklar ana babalardan istiyor ama
On sekiz yaşını geçmiş diyor, karışmasınlar bana

Âşıklar sevdiklerinden hep istiyorlar ama
İstekleri olmazsa, kalmıyor ne aşk, ne sevda

İnsan, insanlardan bekliyor dostluklar ama
Kendisi saldırıyor dost olanlara, olmayanlara

Kısaca “çağın özgür ve bireyci insan kimliği
Yaşıyor, yaşatıyor en güzel şekilde bencilliği”

Bencil insana göre her şey hizmetçi
Tanrı, devlet, ana, baba, dost arkadaş ona nöbetçi

Hani sorarsan nerede kaldı, sevgi, saygı, paylaşım
Kalmadı artık çağda, yeniçağ modern, yok paylaşım

Modern çağ uğraşmaz öyle, banal, gerici anlayışlarla
Maneviyatmış, sevgiymiş, fedakârlıkmış arama boşuna

Solcusu, laiki, aydını, muhafazakârı hep istiyor
Vermeye gelince, valla kalmadı “olsa dükkân senin” diyor

Artık bakmıyorum söylenenlere
Sizi bilmem, siz bakabilirsiniz söylenenlere
Her insan inancında hür değil mi, kendince
Kimi inanır, kimi inanmaz, dalar kendi kendine

Bir kelime, bir işlem gibi değil ki hayat
Bir kelime bin işlem doğuruyor sanki, heyhat

Ben yine de “tek kileme” ile kendimi buluyorum
Etrafında dönen nice yalanlar olsa da hayaller kuruyorum

Ufuktaki karanlıklar bir gün mutlaka aydınlanacak
Yağan karlar eriyip, altındaki karaları saklamayacak
Yeryüzüne dikilmiş bütün putlar yerle bir olacak
Aklın, aklına çizdiği tabular, inançla aydınlanacak

25.01.2011 - İzmir