Tek kalemde Şiiri - Halil Kıvrık

Bulutlar; sınırsız gökyüzü değil
bir yığın uzakta iken,
karanlığa boyun büküktü
gözlerinde kör bir ışık görünürken.

Bir bulut değil
binlerce bulut kaplardı gökyüzünü.
Şimşekler çakıp,yıldırımlar düşerdi
akşamın alaca karanlığın da -Aşk varken.

Şimdi
hoyrat da olsa sevişmeler gece yarısı
kuraklığın,kuruluğundan bıkmış olsa gerek diye düşünürdüm,
bulutların birbirlerine sarılmalarını..

Benimkisi sıradan düşlerdi sızıp kaldığımda
O esnada köz düşerdi yüreğime.
Sessiz,ışıksız kalır,
kalemi elime alır - seni düşünür,seni yazardım.

Hastaymışsın
içim daraldığında yürek haberci
üzülürdüm seni göremediğime..
Tek kalemde anlatılmaz öykülerdi yaşayamadıklarımız.

İçimizde yaşardı ertelenenler
kimse bilmezdi
kimselere söyleyemezdik

Yağmur duasında kalakaldık
ellerimiz yere
gözlerimiz buluta dönük
Yağmura geçmese de
Irmaklara geçerdi sözümüz
Coşun, taşın yüreğimizden derdik.- kendi kendimize..

Hayat biz de böyle akıp giderdi
parasız,pulsuz
Aşksız
Kupkuru sızar kalırdık yeryüzün de
Hergün bir heceye ulaşır bitirirdik zamanı
Bitmez di şiir, birikir hece hece.