Tek Kadın Severim Ben

Tek Kadın Severim.
Ağlayan kadın sevmem ben.
Ota, çöpe ağlayan kadını hiç sevmem.
Kadın dediğin;
İncilerini yüreğine akıtır.
Dimdik durur.
Mağrur, gururlu…
Kibirli demiyorum, hâşâ.
Alçakgönüllü, güleryüzlü.
Kahverengi gözleri olmalı.
Kan kusup, “kızılcık şerbeti içtim” demeli.
“Işıklar neden yanmıyor akşamın bu saatinde?” dediklerinde;
“Çocuklar ışıkta uyuyamıyor” demeli.
“Elektriği kestiler” değil.
Sofranın az gerisinde oturan kadını severim ben.
Arada bir ağzı lokma gören kadını.
Çocuklarının yediğiyle doyanı.
Vileda ile paspas yapanı değil, kara kışta dizleri buz kesmiş, betonu sileni…
Beş çocuğunu sarıp sarmalayan,
Evlat değil can gören kadını severim ben.
Kendi nefsi için yaşayan değil,
“Çocuklarım için varım ben” diyen,
Ekmeğin bayatını kendi, tazesini çocuklarına veren,
Gözündeki incileri görmeyelim diye mutfakta soğan doğrayan.
“Allah büyük, bunlar da geçer” diyen kadını,
Seccadesinde bizlere dua eden kadını, cennet kokulu “ANNEM”i severim ben…