Bir Başkasının Gülüşünde Unutuldum

Bir Başkasının Gülüşünde Unutuldum

Yeniden yazmaya cesaret edemiyorum.
Boş kalan sayfalara değil,
İçimde yankılanan sessizliğe yeniliyorum.
Güneş doğarken, kuşların sesini değil,
Kalbimin atışındaki eksikliği fark ediyorum.

Artık hiçbir çiçeğin kokusu bana seni hatırlatmıyor.
Rüzgâr bile başka birinin adını fısıldıyor.
Düşlerim yarım,
Gecelerim tamamlanmamış cümlelerle dolu.
Ve ben, her sabah
Yokluğunun borcunu ödüyorum hayatla.

Bir sigara yakıyorum,
Her dumanında biraz daha uzaklaşıyorum kendimden.
Hayatın içinden çekilmiş bir siluetim artık,
Renklerin silindiği,
Seslerin sustuğu bir tablo gibiyim.

Gökyüzü mavisini kaybetti,
Deniz bütün sırlarını başka bir limana bıraktı.
Ben ise küreksiz bir sandaldayım.
Ne kıyı var önümde,
Ne de dönecek bir liman ardımda.

Ayak izlerimi silmiş bir şehirdeyim,
Gecenin orta yerinde,
Yalnızlığa eşlik eden bir adamım artık.
Yüzümde geçmişin yankısı,
Cebimde suskun bir aşkın kalıntıları var.

Bir merdiven uzanıyor yüreğime,
Her basamağına yorgunluğumu bırakıyorum.
Ve en yüksek noktadan,
Son ses haykırıyorum:

"Sen kadersen,
Ben hangi günahın bedelini ödedim?
Sen sevgiydin de,
Niçin ben hep içime akan gözyaşıydım?
Sen umutken,
Neden her sabah aynı boşluğa uyandım?"

Zaman beni bile unuttu.
Aynalarda kendime yabancılaştım.
Konuştuğum dil bile bana ait değil artık.
Ama hâlâ hatırlıyorum:
Ben tek bir şey istemiştim senden —
Mutlu olmanı.

Ve oldun...
Ama ben olmadan,
Ben yokken,
Bir başkasının manzarasında...

Şimdi ben,
Yalnızlığın en tenha rıhtımında
Bir kayıp gibi beklerken,
Sen bir yabancının gülüşüne sığınmışsın.

Meğer seni,
Başkasının mutluluğu için sevmişim ben.

Ve işte bu,
Kabul edebildiğim tek gerçek:

“Her gece adını kalbinde taşıyan bir adamın,
gözyaşlarıyla yazdığı tüm dualar
bir başkasının gülüşüne karıştı...”

Sana dair yazabildiğim son cümle bu:
"Bir başkasının gülüşünde unutuldum."

Mehmet Bildir
20.03.2020