Tek Failli Bir Hissiyata İştirak Ederken

I.

soylu bir kederdi bu
bak! göğsümde hâlâ izleri
dokunaklı bir çehreye yolculuk
ateşe yazılan gazel, bir geçite tırmanan haz
ben ki boğumlu erguvanlarla
öldürülmüş gül rengini.

bahar gibiydi mevsimler ya da akşamüzeri
gümüş rüyalarından uyandırılmış
göğsü süt kokan kadınlar..
yalnız bir ağacın gölgesinde kalan son serinlik

gördüm çorak bir yağmuru düğümleyen toprağı
üzerinde sabah kırağısı,
al bir nefisle gezindiğim, unuttuğum
sonra tekrar unuttuğum,
ey zaman kilidinin kararlı ısrarı,
is kapladı göğün uykusunu,
gövdem ağırlığını taşıyor bana bağışlanan cinnetin.

II.

o bir sesle kilidi dönmüş zaman,
sınır uçlarında birikmiş öfke,
uzaktan silik bir izle görünüyor şimdi
geçmiş günahlar, terk edilmiş korunaklar

göğün ağına değiyor yalnızlığın avuntusu
kendi zehrini bulandıran akrep
uyuduğu dağın uzağında, uyanıyor
bir iğde kokusundan anlıyorum,
değilim uzağında avuçlarımla içtiğim suyun,
duyduğum ağdalı sözlerin,
dinlendiğim, yürüdüğüm
sonra tekrar yürüdüğüm
dokunaklı çehreye varan yolun
lâkin sükûtun dili kadar kanıyor geçmişim.

bilindik hiçbir ses yok, ıslak her yer
tanınmayan bir tövbeyi çalışıyor
yorgun yekinmelerle kaybolmuş ağrı.
ah içimizdeki o buyruk,
yabancı pişmanlık
suyun yandığı,
çamurun piştiği,
rüzgârın yorulduğudur bir defnenin uykusu
saçlarım bir gölge şimdi sabahın üzerinde
ses, kanlı bir acı
acı, kanlı bir ses
sığındığım o şehrin tenhasında yaban ezgiler..

şimdi gecelesem buğulu bir ölümün kıyısında,
bir sömürge boyunca uzanan dağların ışıltısında
yine de ellerimden yüzümü çekemez kimse
bak! mevsimlerin esir olduğu yas tenim.

(...)

(Gül Rengini kitabından)