sevdiklerim için hep vardı... bir mendilim
isterse, halay çekerdik gönül gönüle
isterse, silerdim gözyaşlarını
benim yanaklarımdan süzülse bile
gül suskun şimdi,
gönül küskün...
mendilim kuytularda saklı
büklüm büklüm uzuyor sabahlar
iki tekle ıslatılmıyor,
iliklerine kadar kurumuş akşamlar
kapısı uçurumlara açılıyor evlerin
pencereler karanlıktan örülü parmaklık
yalanmış,
gönlüme doğan güneşi benim sandığım
gidiyor işte güneş,
kokusu üstüme siniyor yalnızlığın
ardında bıraktığı boşluğa bakıp duruyor
tek düşüncesi kalmış yoksul bir filozof…
Kayıt Tarihi : 31.8.2005 13:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hüznü yüreğime çöktü, Yunus Güzel..
Sevdiğinin acısını insanın kendi yüzünden süzülen yaşlara dönüştürmesindeki incelik ancak, ince ruhların yakalayabileceği bir nüans.
Ve bu ince yüreğin kendini yalnız hissetmesindeki hüzün bana daha da ağır geldi bu yüzden.
ve 'yalanmış,gönlüme doğan güneşi benim sanmam
gidiyor güneş' dizeleri
Güneş (güneştir ki; doğmuştur güneş şeklinde gönlüne) belki birinin sanmak (o biri kendi de olsa insanın) yanılgıdır.. Güneş çünkü oradadır ve ışıtır ışığını almaya niyetli herkesi. Sakin sakin ışıtır, ışığında duranı daha çok ışıtır ama. Ve bulut arkasına saklandığında da oradadır, ayan beyan ortada olduğu kadar en az..
Bunları düşündürdü bana şiirin..
sevgiyle..
aynur özbek uluç
Suna Doğanay
TÜM YORUMLAR (9)