Tek Dostuma İhanet Şiiri - Nefes Sahfa

sabah sıcaktı
sazlıklar suskun
dalgalar dört yanımı sardı
bir mahpustum artık
nefesimi sular istila etti
boğuldum
insanlar tutmadı elimden
kötü bir niyet
dost sandıklarımın ardından, fasılalı
benim tek bir dostum vardı,
tek bir dost
fakat inat ettim her kaybolmuş gibi
illaki dedim, illaki
içimden demiyormuş gibi yaptım
kış geceleri güldü bana
efkâr dört yanımı sardı
bir mahpustum artık
kellemi sokaklarda dolaştırdılar
buna sabretmem gerektiğini bilmiyordum
yırtılıncaya dek isyan çığlıkları sattım
anlayıncaya dek
benim tek bir dostum vardı
isyanım da onaydı
unuttukça unuturdum
yaşamanın yordamını
selalarda bir şiirsellik hissederdim
ama hepsi hislerin bir yalanıdır bana
ben aldanmıştım
kalbim alev alev yanıp çürümüştü
sabah sıcaktı
sazlıklar suskun
çünkü onlar da yanmıştı
daha büyük bir yangından korkardık
tek dostumu unutmaktan
cesedim yerde yatardı
yüzüstü yatardı
ben gülüyordum ağlamaktan
ve ruhum minare minare gezerdi
yüreğim bir şişte pişerken
acısını beynimde hissedebiliyordum
ve dört bir yanımdaki dalgalarda
boğuldum
isyanım tutmadı elimden
tek dostum tuttu
ben hep üzgündüm
hep melankolik
ama içimde hep az bir umudum vardı
yüzüstü yatardı
her haltı yemiştim
bir yiyecek yüreğim kalmıştı
o da yanmıştı
haziran da yanmıştı
dostumla birlikte meydanda savaşırdık
o hep göz kırpardı
tatlı bir sessizliği vardı
tebessümle karşılık verirdim
bağdaşlarla
dostumu bulun bana
geri getirin bana
ben zebanilerle kadeh tokuştururken
küller halime kıs kıs gülmektedir
uçuruma paraşütsüz atlarken
hiçbir mucize olmaz ve yüz üstü çakılırım
cesedim bu yüzden yüz üstüdür
kollarım kesilmiş
kellem ise bir akşam yemeğidir artık
cesedim hep sessizdi
hep alegorik
ama göklerde hep az bir umudum vardı
gece soğuk
çiçekler bağırmaktadır
ben cehennemdeyimdir
arkaplanda bu şiir okunmaktadır
ben delicesine ağlamak isterim
duygularım artık sönmüştür
ağlayamam bile
sazlıklara dahil olurum
güneşe düşerim