Tek dediği Şiiri - Muhammet Karaman

tencereden kepçeyle alırken yemeğini
isli parmakları titriyordu
bakmaya utanıyordu yüzüme
güne borçluydu sanki
saklıydı titreyen avuçlarında yarının ekmeği
yaşlıydı ağlamadan geçecek kadar günden
o kadar da gururluydu
açlığını gün boyu taşıyıp dönmeyecek kadar
o gitti ben ağladım yerine
bir daha dönmedi
kepçe de kaldı gururunun bir parçası
ağlayışını bırakmadı gururluydu
sadıktı bıraktıklarına
vermedi özlemlerinden bir parça bile
tek dediği
sizde gideceksiniz geldiğim yere
sitem dolu sözleriyle çekti gitti işte