Tek dayanağım Şiiri - Müjdat Çiftçi

Sen sokaklarda yürüdüğünde,ben takip ederdim
senin saçların,rüzgarda savrulurken sonbaharda
bana esen kokusu ile sersemlerdim.
bir vitrin camı, kimi zamanda süslü bir cadde kemeri,
tek dayanağım olurdu,
bazen başını kaldırıp semaya bakardın,
kahverengi gözlerin görünürdü; ışık saçan,
işte herşey biterdi o an,
ben yeniden sana kapılırdım.

Yağmur yağmıyordu ama ben ıslaktım.
bazen karşılaşırdık,sen görmezdin...,
ben kahrolurdum..!
sen yürürken ben uçardım,ve
ve sen ağlarken ben çoktan ölmüş olurdum..
her döndüğün köşeyi ezberlerdim.
sen.., sen gittiğinde ben köşelerdeydim
sen döndüğünde, ben ölmekteydim..
beni görenler ''ne kadar çok seviyor'' derdi
ben sana mecburdum,ben sana divaneydim.
ama bilemezssinki..
sen benim....
neyse bırak bilme daha iyi...