Tek cümleden ibaret hayatlar...

Bitirmek…
Noktayı koyar bitirirsin cümleni
Söyleyeceklerin bu kadardır
Peki nasıl bitirirsin hayatını
Bitmiş midir ki yaşayacakların
Hikayenin anlatıyordum senin
Nereye şimdi, bir cümleden mi ibarettin
O ipe attığın düğüm, bir taburenin üstünde
Noktası hayatının, bittiği yer

Pişman olmak yok bi daha, geri dönmek
Bu nasıl bir cesaret, nasıl bir bitiş?
Ne kadar yalnız, kimsesiz bir son
Bir odada, rutubetler içinde.
Çaresizliğin, anlamını bulduğu yerde
Dünyanın en gerçek sahnesinde…

Bu şehirde bir yerdesin biliyorum
Birazdan öleceksin
Bense sadece yazabiliyorum
Geçirdin işte ipi boğazına
Sürtünmesini bile duyuyorum
Ağırlığını hareketlerinin
Ve o hain sesi en son, taburenin
Yere düştüğü andaki…

Olmadı, kurtaramadık seni
Utanmadan arlanmadan ilan etti o ses
İnsan olmaktaki beceriksizliğimizi
Başkasının hak ettiği hayatları yaşayan
Ve bundan hiç gocunmayan
Hırsızların rezilliğini….

Hayvan değilsek biz, ne kadar acı
Varlığıyla yokluğunun bir olması
Göğüs kafesinde can taşımış kişinin…
O tek arkadaşıydı yerde duran ve de kirli
Öksürürken ağzını kapadığı mendili
Tıpkı vicdanları gibi,
Kendi suçunu bilemeyenlerin
Bir başkasının ölümündeki….

çağrı karaçalı