Tek Çare Şiiri - Murat Kılıç 2

Zavallı, eli kolu bağlı, yetim,
Çaresiz, kimsesiz, sebepsiz biriyim.
Gecelerin soğuk, ayazın en kavurucu,
Unutkanlığın kol gezdiği bir şehirdeyim.

Bu kıyıda ne yakamozlar yaşamıştım.
Kırık dökük bir sandalla,
Balık yakalamıştım.
Kızıl alev topu güneşin
Batışını seyrederek,
Aşık gecelere yelkenler açmıştım.

Şimdi bakıyorum da
Hiç eser yok o günlerden.
Sözlerim suskun,
Gözlerim buğulu bakıyorum.
Halimin tek sahibini düşündükçe,
İçten içe yanıyor kavruluyorum.

Kimler pay çıkarır, kim derman olur,
Hangi şarkı bahseder benden.
Üzgünlüğümün derin sancısını bilip de,
Hangi sonsuz deniz kucak açar yürekten.

Yeniliyorum kendimi.
Yenildikçe sana ve zamana,
Yaşlandığımı daha belirgin hissediyorum.
Artık sadece huzur istiyorum.
Sadece huzur.

Bir gün gidip de dönmezsem geriye,
Terk edersem bu şehri;
Kurtuluş olmuştur benim için.
Belki de seni unutabilmek,
Yaramı kapatabilmek için,
Seni bende öldürmeliyim.
Ya da tek çare,
Bu şehirden gitmeliyim.

02.12.2002