Tek Bir Damla Şiiri - Tuba Gürdere

Gözyaşı içe ait değildir.
Dış bir yansımanın ve düşüncenin eseridir.
Öze değip, yine o içten dışa yansır.
Bakışınız,sizi daima iç duyuşunuza iletir.
Oysa içten görülen, ne kadar duyuşlarda kalsada kifayetsiz
İçindeki gözyaşları kelimelere oldukça dahil,
cümlede bir zaman bütünlenir yaşam dile gelir.
Hecesiz kaldıkça insan,
ancak bir sözde,bin duyguyla içtenlikten bütünlenir.
Tek bir damlanın sırrında kainat gizlidir.
Tıpkı yaratılışımızın özünden dirilir gibi.
Tek bir harf nasıl bütünlüyorsa cümleyi,
O'ndandır deniz, derya ve dehlizlerin kıyam etmesi.
O'ndandır çiçeklerin dirilişinden hep öze derilişi.

İçimizde kimi an nice coşku taşırız.
İçten içe bir an çalkantılı zaman gibi aktıkça taşarız.
Neyi aşmadık şimdiye dek varoluşta?
Kendimizde aştıkça çağlayana karışırız.
Kendimizden aktıkça bir deryaya varırız.
Kendimizi bıraktıkça varoluşa öz varlığa ulaşırız.

Yaşam, bir gözyaşı gibi içten içe süzülür her bir duyuşta.
Düşündükçe yaşam görüşüne bürünür her iç geçişlerde.
Nasıl ki her bir yağmur tanesi tek ve teklikten
bütünleniyorsa sezgiye orada artık duyuşunun rahmeti
yağar gökyüzünden göğsüne.
Tek bir damla, varlığından öte varoluşta varlıktır.
Nasıl ki tek bir harf bütünlüyorsa cümleyi,
gökyüzü göğsümüzün göğüdür.
Ve tek bir damla bir can'a özdür.
Öz bir duyuşta dirildiği için özgürdür.